“დრო მიდის და ჩვენ არ გველოდება,”

,

       “დრო მიდის და ჩვენ არ გველოდება,” ღმერთი კი ყოველ დილით, მზესთან ერთად იმ შესაძლებლობასაც გვიგზავნის, რომ შევცვალოთ ის ყველაფერი, რაც უბედურებას გვანიჭებს. ჩვენ კი ყოველ დღე ვთვალთმაქცობთ, ისე ვიქცევით, თითქოს ეს შესაძლებლობა საერთოდ არ გვეძლეოდეს. თავს ვირწმუნებთ, თითქოს დღეები არაფრით განსხვავდება ერთმანეთისგან: თითქოს დღევანდელი დღე გუშინდელს ჰგავს და არ განირჩევა ხვალინდელისგან”,

      ყოველი ბავშვი ღვთის უნიკალური ქნმნილებაა, ოდესღაც ყოველი ჩვენგანი ვიყავით ბავშვები, ბავშობა ისე არ მიდის ეგ ერთადერთია ცხოვრებაში რომელიც არ მეორდება, ამიტომ ყველას აქვს ბავშობასთან დაკავშირებული განსაკუთრეფული ფერადი დღეები, რომელსაც ჩვენი მშობლები , დედ-მამა გვჩუქნიდნენ ან ნათესავები, მეგობრები, ნაცნობები, ყველას გვიყვარს ჩვენი ბავშობა რადგან მხოლოდ სასიამოვნო მოგონებები გვაკავშირებს მასთან, თუნდ ის კანფეტები რომელიც დედას ან მამას მოქონდა ყოველ საღამოს, ან დედის ჩახუტება როდესაც მასწავლებლები გაქებდნენ, როგორ გვიხაროდა, როდესაც ბავშვებთან ერთად ვთამაშობდით ათასგვარ თამაშს, ვიცინოდით, დრო ჩვენი იყო, ან ზამთარში როდესაც პირველი თოვლი მოვიდოდა, როგორ ვერთობოდით, როგორ გვიხაროდა თითოეული ფიფქის დაცემა დედამიწაზე, მაგრამ არიან ბავშვები რომლთაც ფერადი დღეები არ უნახავთ, არიან ბავშვები რომელთაც დედ-მამა არ უნახავთ, რომელებმაც პირველი სიტყვა სრულიად უცხო გარემოში წარმოთქვეს, რომლებსაც მოხლოდ უცხო ხალხი გააჩნიათ, რომელბსაც უცხო დედა უყვართ, დედა რომლის მოფერებაც არ ახსოვთ ან არც მოფერებია დედა მათ არასდროს, ზოგი მათგანი სიცოცხლეს ვერც ეზიარა, უფლის ნაყოფი ხელყოფილი იქნა დედისგან, მიტოვებული ან დაგლეჯილი ნაკუწებად.

       ვიცი არცერთ თქვენგანს არ სურს მათ ადგილას ყოფნა, მხოლდო ერთს გთხოვთ, როგორმე ვცადოთ და არ შევაშინოთ, რადგან ისინი მარტონი არიან და მათი ხმა არავის ესმის. დავრთოთ მათ ნება, თუნდაც ცოტა ხნით, გახდნენ ჩვენი ცხოვრების ნაწილი. ისე მოვიქცეთ, რომ მათ კვლავ საყვარელ ბავშვად იგრძნონ თავი, გავახაროთ და გავანებივროთ, თუნდაც ამისთვის ჩვენი ჩვევების დათმობა მოგვიხდეს და თუნდაც ეს ყველაფერი სხვებს სულელურად მოეჩვენოთ”

       ერთმანეთზე ზრუნვა, ყველას გვჭირდება, ჩვენ გვჭირდება ერთმანეთი, რადგან ვიღაცამ ჩვენზე იზრუნოს, ვიღაცამ ჩენ სითბო გვაჩუქოს, მოდი ჩვენც ვიზრუნოთ მათზე ვისაც დღეს სჭირდება ეს. მოდი ნუ ვიქნებით გულქვანი გავცეთ ის სიყვარული რომელიც ასე ძუნწად გაგვაჩნია ან გამოხატვა არ შეგვიძლია, მოდი უბრალოდ მივიდეთ და გავუღიმოთ, გავუღიმოთ და ვუთხათ რომ ჩვენი იმედი ქონდეთ, რადგან იმედი ყველაზე ბოლოს კვდება. ჩვენ კდიევ ჩავკიდოთ ხელი ხელს, და ვაჩუქოთ მომავალს ღიმილი, ჩვენი მომავალი ხომ ისინი არიან!
—————————————–
დახმარების მსურველებს შეუძლიათ მოგვმართონ დააჭირე
ან კომენატებში დაგვიტოვონ საკუთარი სკონტაქტო ინფორმაცია.
===================================|
დაეხმარე ბლოგს დატოვე კომენტარი
===================================|